Over Hydra – het zesde en laatste studioalbum van de alternative metal band Otep – zijn de meningen verdeeld: de diehard fans hebben dit cryptische conceptalbum onmiddellijk in hun armen gesloten, maar de muziekcritici weten niet goed wat ze van Hydra en van de provocatieve en vaak bizarre tekstuele hersenspinsels van frontvrouw Otep Shamaya moeten denken.

Heartthrob – de zevende studioplaat van de Canadese indierockers Tegan en Sara Quin – is alweer een schot in de roos: hoewel vele Tegan and Sara-fans geschrokken moeten zijn toen ze het ontzettend dansbare Closer, de eerste single uit dit album, voor het eerst hoorden, is Heartthrob ondanks zijn gepolijste en poppy sound, toch een sterk indiealbum.  

LOVER sprak afgelopen week met Rosemarie Buikema, professor Kunst, Cultuur en Diversiteit en voorzitster van het Graduate Gender Programme aan de Universiteit Utrecht, over haar nieuwe functie als galerijhoudster. LOVER was namelijk erg nieuwsgierig naar de activistische en feministische beweegredenen van Rosemarie Buikema om een kunstgalerie in het hartje van Amsterdam over te nemen. In het interview dat volgt, worden we geconfronteerd met de problematische staat waarin de Nederlandse kunsten zich momenteel bevinden, en met de intenties van Rosemarie om deze situatie te veranderen.

Manifestra – het zevende album van de Amerikaanse indieartieste Erin McKeown – geeft niet alleen McKeowns muzikaal talent goed weer, maar vertelt ons ook iets meer over haar passie voor politiek.

De release van Theatre is Evil, het derde soloalbum van Amanda Palmer – beter gekend als de voormalige zangeres, pianiste en enfant terrible van de brechtiaanse punkband The Dresden Dolls – ging gepaard met heel wat controverse. Theatre is Evil is niet alleen Palmers eerste zelf uitgegevenstudioalbum, maar de plaat kwam ook volledig tot stand aan de hand van contributies van fans op Kickstarter. Palmer haalde zo het gigantische bedrag van meer dan een miljoen dollar op waarmee ze aan de muziekindustrie het teken gaf dat artiesten best zonder platenmaatschappijen kunnen.

De lezers van Lover die bekend zijn met het academische feministische landschap weten dat theoretische trends daar elkaar meestal vrij snel opvolgen: terwijl we in de jaren ’90 tijdens de ‘Linguistic Turn’ nog werden geconfronteerd met het allesoverheersende genderperformatieve gedachtegoed van Judith Butler, lijkt deze wending nu plaats te maken voor iets nieuws. De zogenaamde ‘Material Turn’, of de ‘new materialism’ trend – waarbij ‘new’ verrassend genoeg niet de noviteit van deze trend in de verf zet, maar eerder verwijst naar het affirmeren en herwerken van voorgaande filosofische tradities – is populairder dan ooit. Hoewel dit gedachtegoed nu centraal staat in zowat alle academische domeinen, zoals wijsbegeerte, feministische theorie en wetenschapsstudies, blijkt dit nieuw-materialistische gedachtegoed – net door z’n veelzijdigheid – toch moeilijk te omschrijven.

Woensdagochtend weten we eindelijk wie de 45ste president van de Verenigde Staten wordt. Hoewel de strijd om het presidentschap nog steeds een exclusief mannelijke aangelegenheid is – iets wat niet meteen zal veranderen nu duidelijk wordt dat Minister van Buitenlandse Zaken Hillary Rodham Clinton de Amerikaanse politiek binnenkort vaarwel zegt – is het niettemin toch de vrouwelijke stem die doorslaggevend zal zijn tijdens deze verkiezingen. De stemkeuze van vrouwen en minderheden bepaalde alvast de overwinning van Barack Obama in de race naar het Witte Huis in 2008. Hij kon namelijk rekenen op zo’n drieënvijftig procent van de vrouwelijke kiezers, in combinatie met een grote Afro-Amerikaanse achterban. Aangezien de keuze van etnische minderheden voor democratische kandidaten redelijk voor de hand liggend was en nog steeds is in het raciaal verdeelde Amerika, draaien de huidige presidentiële campagnes van zowel Barack Obama als Mitt Romney op dit moment voornamelijk om het paaien van (welbepaalde) vrouwelijke kiezers. Al heeft het wel tot het tweede presidentiële debat geduurd vooraleer Obama en Romney ook echt gendergerelateerde kwesties aanhaalden. Niettemin blijkt de vrouwelijke kiezer momenteel oppermachtig te zijn in het kiesproces, en dit is, gezien de erbarmelijke evolutie van vrouwenrechten en de huidige War on Women in de VS, best wel ironisch.

Hierbij het tweede deel van het feministische opiniestuk van Evelien Geerts over de Amerikaanse presidentsverkiezingen.

In de wereld van muziekcritici heeft men het vaak over de derde album-regel: de derde langspeler blijkt namelijk allesbepalend te zijn voor de verdere muzikale ontwikkeling van een artiest of band. Het kan grofweg twee kanten uitgaan: of het eerdere succes wordt geprolongeerd en de artiest groeit uit tot een gevestigde naam, of het komt gewoon nooit meer goed. De Britse singer-songwriter Natasha Khan –bij het publiek beter gekend als Bat for Lashes– staat momenteel ook voor zo’n tweesprong nu haar derde album The Haunted Man verschenen is.

Gold Dust, de dertiende plaat van de Amerikaanse singer-songwriter en pianiste Tori Amos wordt door Amos zelf omschreven als een “bloemrijke lezing” van haar carrière als roodharige pianospelende furie en feministische provocateur. Naar aanleiding van het 20-jarige bestaan van haar

Op 19 mei 2011 werd in het Instituut voor de gelijkheid van vrouwen en mannen te Brussel de haalbaarheidsstudie naar het oprichten van een Belgische master in genderstudies  gepresenteerd. Deze studie werd aangevraagd door Joëlle Milquet, federaal minister van Werk en van Gelijke kansen, en uitgevoerd door het vakkundige team van Sophia, het Belgische coördinatienetwerk voor vrouwenstudies. De redenen hiervoor zijn overduidelijk: de sociale, wetenschappelijke en politieke relevantie van gender en genderstudies kunnen vandaag de dag nog nauwelijks betwist worden; net zoals in Nederland woedt het maatschappelijke debat rond genderkwesties in België in alle hevigheid. Zo concludeerde het Instituut voor gelijkheid van vrouwen en mannen onlangs dat de loonkloof tussen mannen en vrouwen nog steeds schrikbarend hoog is, en terwijl België doorgaans een gedecideerd politiek beleid van gender mainstreaming kent, publiceerde de Raad van State begin mei toch een erg kritische nota ten aanzien van de invoering van quota om meer vrouwen te laten doorstromen in topposities in het bedrijfsleven.