IFFR 2016 -Aflevering 2
Vandaag in het IFFR blog een dikke aanrader, het verhaal over de hond van performance kunstenaar en muzikant Laurie Anderson en een lichte vertwijfeling of ik niet hele rare dingen zie die de filmmaakster nooit zo bedoelt heeft.
Om met het laatste te starten, de film MA (Celia Rowlson-Hall, VS, 2015). Volgens de regisseur gaat het over hoe het is om vrouw te zijn in deze wereld en hoe haar hoofdpersoon een soort van ‘redder’ baart. De film heeft geen dialoog en is één lange dans-choreografie. En voor mij was de man in het verhaal niet een reëel karakter, maar haar mannelijke kant. Het deel van haar dat haar overeind houdt en dat ze steeds meer en meer wilde zijn. Op een gegeven moment doet ze dat ook, in zijn kleding met kortgeknipt haar. Persoonlijk vond ik mijn eigen interpretatie wat spannender dan die van Celia Rowlson-Hall, (https://iffr.com/nl/2016/films/ma).
Lees hier een interview met de regiseur: https://iffr.com/en/blog/interview-with-celia-rowlson-hall-director-of-ma.
En dan die mysterieuze hond van Laurie Anderson (Heart of a dog, Laurie Anderson, VS, 2015). Kunstenaar Anderson verloor in korte tijd haar man (Lou Reed), haar moeder, een goede vriend en haar hond Lolabelle. Lolabelle is het centrale thema in haar film waarin ze op indrukwekkende wijze haar verlies verwerkt en dat ook nog weet te koppelen aan ideeën over en kritiek op de samenleving. Deprimerend is de film allerminst, er zitten veel grappige momenten en droge humor in. Het is een aaneenschakeling van video 8 filmpjes van haar jeugd, illustraties, foto’s, wat meer abstracte beelden en steeds weer de licht ironische voice over van Anderson. Geslaagde vorm, geslaagd verhaal, geslaagde film, vind ik.
Heart of a dog is opgepikt door filmdistributeur Cinemien en draait vanaf 28 april in de bioscoop, (https://iffr.com/nl/2016/films/heart-of-a-dog).
En dan de dikke aanrader. Girls Lost (Alexandra-Therese Keining, Zweden&Finland, 2015).
Girls Lost draait in het gender(dot)net programma van het IFFR en is de komende week nog een aantal keer te zien. Het draait om drie meiden van een jaar of 14 die vreselijk gepest worden op school. Een van hen onderhoudt de plantenkas van haar overleden moeder en stuit op een zaadje dat ze niet besteld had. Ze planten het samen in de stiekeme hoop dat als ze er maar hard genoeg in geloven dat het zaadje hen wel zou helpen. En daar start het magisch-realistische deel van de film. In één nacht groeit het zaadje uit tot een grote bloem en de nectar verandert hen in jongens, voor één nacht. Een van de meiden voelde zich altijd al ‘niet op haar plek’ en ontdekt die nacht dat ze nu wel is wie ze (of beter hij) echt is. Girls Lost is een gevoelige film over jezelf worden en zoals ze in het Engels zeggen ‘grow some balls’ in de letterlijke, maar vooral de figuurlijke zin. Het magisch-realistische tintje onthult mooi hoe een tijdelijke gender rol wisseling invloed kan hebben op je leven.
Ook Girls Lost is opgepikt door Cinemien, maar er is nog geen geplande datum voor de bioscoop release, (https://iffr.com/nl/2016/films/girls-lost).