Liberated: the new sexual revolution

Waarom deze docu toch de moeite waard is om te kijken

liberated
liberated

Als self-identified feminist, die het ook nog eens gestudeerd heeft en er tegenwoordig over schrijft, vond ik dat ik de nieuwe Netflix documentaire met de titel "Liberated: The New Sexual Revolution" niet mocht negeren. Maar ik had lage verwachtingen. Het was meer uit een plichtsbesef dan uit interesse dat ik op play drukte. Want de eerste beelden die de trailer voorschotelt zijn de cliché-beelden van "wild, crazy and naked" jongeren op springbreak-stranden zoals we ze kunnen herinneren van de jaren '90 in MTV's Spring Break.

Een lichtelijke face-palm kon ik niet onderdrukken. De connotatie van "sexual revolution" in combinatie met die beelden gaf me de indruk dat het een ode zou worden aan "vrije" "liefde". Vrije met aanhalingstekens want de druk op jongens om seksueel te presteren en de algehele waarde van meisjes gereduceerd tot seksuele begeerlijkheid is niet vrij. En liefde met aanhalingstekens want de verbeeldde Amerikaanse hook-up cultuur sluit per definitie liefde uit. Dit noemen we dan "liberated", alsof het reproduceren van deze nauwe culturele scripts ook maar enigszins bevrijdend genoemd kan worden. Maar ik ben wel oud ondertussen, een vroege millenial, dus de mogelijkheid dat ik verval in een de-jeugd-van-tegenwoordig-klaagzang wordt met de dag reëeler. Om niet in die valkuil te trappen en om mijn feminist-etiketje te eren ging ik dus maar kijken. 

 

 

Ik had het niet meer mis kunnen hebben. "Give them a couple percocets and some beer and the panties drop." Als er ooit een qoute zou moeten worden ontworpen om uit te drukken hoe geruisloos seksualiteit overgaat in geweld en rape cultuur, dan zou ik deze opperen. Waar het eerste deel van de film nog gericht lijkt op het uitdrukken van hoe vrij jongeren tegenwoordig zijn in hun seksualiteit worden de sinistere achtergrond en consequenties van de maatschappelijke normen rondom die seksualiteit langzaam maar zeker opgebouwd en uitgewerkt.   

De makers hebben vier jaar lang aan de film gewerkt en het resultaat is er naar. Ik zou het, zoals de blurps doen, ook verontrustend willen noemen. Maar dat is het niet; het is niet nieuw of schokkend. Het is herkenbaar en pijnlijk. Met bijdragen van experts zoals Jackson Katz (ik kan zijn The Mask You Live In onmisbaar was), College Football Hall of Famer Don McPherson, Dr. Tony Porter, Donna Freitas, Sut Jhally, Gail Dines, Robert Jensen en Kim Biddle hebben de makers Benjamin Nolot, Morgan Perry, en SJ Murray een genuanceerde en confronterende film tot stand weten te brengen. Kijktip dus!