The Light of the Sun

de nieuwe cd van Jill Scott

The Light of the Sun is niet het vierde deel van Words and Sounds, de ondertitel die haar vorige drie cd’s hadden. Stilistisch wijkt deze cd ook af van de andere drie, maar is nog steeds herkenbaar Jill Scott. Het is alleen allemaal een stapje verder.

Scott heeft een roerige periode achter de rug, het einde van een lange relatie, een wervelwind van een nieuwe relatie die leidde tot de geboorte van haar zoon. Helaas kwam de relatie echter vroegtijd tot een einde. Dat alles is terug te horen op haar cd, maar zonder dat je je als luisteraar een voyeur voelt. De teksten van Scott zijn persoonlijk en universeel tegelijkertijd. Door kleine zijdelingse gedachten en observaties uit te spreken, worden grote gevoelens herkenbaar. In vergelijking tot vorige cd’s vragen deze teksen om vaker beluisterd te woorden, omdat ze zoveel meer te zeggen heeft.

Toch is het spoken word gedeelte niet meer zo groot als op haar vorige album. Soms is er wel wat improvisatie te horen, waaruit dan wil weer wel blijkt hoezeer Scott is verbonden met andere dichters/zangeressen als Ursula Rucker. Een mooi voorbeeld daarvan is ‘Womanifesto’, die wat mij betreft wel wat in het begin van de plaat had mogen zitten met de openingszin ‘Clearly I am not a fat ass/I am act of brain/And lipsmacking peachdeep/Sometimes so aggresive in its honesty.’ Met zulke woorden is het jammer dat Scott die niet vaker later worden in haar trotse manier van voordragen.

Minder ‘words’, maar wel meer jazz – waarmee Scott een nieuw gebied verkent die prima bij haar stem past. Sowieso heeft The Light of the Sun af en toe semi-live momenten, waarbij je makkelijk Jill Scott kunt verbeelden op een podium met een voltallige band om haar heen. Door haar eerlijkheid over zichzelf en anderen krijgt ze nergens echter over-the-top diva-momenten. The Light of the Sun opent met het nummer het sfeervolle  ‘Blessed’, om vervolgens over te gaan in het dansbare ‘So in Love’.  Ook de single ‘Shame’ swingt de pan uit. Scott’s nieuw album kent  overigens genoeg dansbare momenten. Toch bevat het album geen grote club-hits. Daarvoor is The Light of theSun toch te rustig met haar introspectie en moederschapsthema’s – en doen de beats die aanwezig te retro aan.

The Light of the Sun is daarmee een prima nieuwe plaat van Jill Scott. Met haar uitstapjes naar jazz zullen oude fans van weleer een nieuwe kant van haar ontdekken, terwijl het publiek voor wie bijvoorbeeld Erykah Badu iets te heftig is in The Light of the Sun een fijne toegangkelijke plaat zullen vinden. Een mooie aanvulling dus op Jill Scott’s werk.