Ik heb geen zin om een boos stuk te schrijven. Ik zit namelijk in een zelfgekozen (en, vind ik, geprivilegieerde) positie. Van kinds af aan voelde ik dat ik geen kinderen wilde en dat is nooit veranderd, alle opmerkingen (‘wacht maar totdat je eierstokken gaan rammelen’) ten spijt. Ik wist wel dat mijn eierstokken niet zouden gaan rammelen en dat is ook niet gebeurd, ook niet nu ik de veertig nader. En ik ben best een tijdje boos geweest op al die ooms, leidinggevenden, collega’s en vriendinnen die maar bleven zeggen dat ik later nog wel kinderen zou willen, alsof je op je 18e, 25e en zelfs 30e of 33e nog niet toerekeningsvatbaar bent. Het meest ergerde ik me aan de mensen die verkondigden dat het ‘gewoon natuurlijk’ was voor vrouwen om kinderen te willen. Ja, die mensen zijn er nog steeds, anno 2025. Alsof vrouwen irrationele diertjes zijn en mijn keuze om geen moeder te worden onnatuurlijk is. Lieverds, ik bepaal zelf wel wat natuurlijk is voor mij.

Toen ik 37 werd, deed ik mezelf een boormachine kado. Dat had eerder gekund, maar heel rijk was ik tot dan toe niet en ik rekende gewoon op de mensen om me heen die wel zo’n ding hadden. Zo vaak heb je een boormachine toch ook niet nodig? Bovendien zijn er gelukkig veel lieve mensen die graag klussen voor een ander. Vaak zijn dat mannen, trouwens, en die (tenminste, de mannen in mijn omgeving) vinden een beetje boren nog leuk ook. Klinkt als een win-win-situatie... of niet?