Twee weken geleden plaatste het Instagram-account van de Noord-Atlantische Verdragsorganisatie (NAVO) een bericht waarin ze trots aangekondigd dat Noorwegen, na dertig jaar, weer een vrouwelijke gevechtspiloot heeft. De post luidde: “De eerste vrouwelijke F-35-piloot van Noorwegen zijn is natuurlijk leuk, maar het belangrijkste voor mij is dat ik de F-35 mag vliegen, het is een baan waar ik zowel trots op ben als gemotiveerd door ben.” De reacties onder het bericht waren euforisch: “Maar een vrouw achter de knuppel van een gevechtsvliegtuig, dat bommen werpt op andere vrouwen en kinderen, is geen overwinning voor het feminisme. Een vrouw die leert doden in dienst van een militair-industrieel complex is geen stap richting bevrijding, maar weer een voorbeeld van hoe diep zelfs het feminisme ingelijfd kan worden in systemen die levens vernietigen.

Reality-tv is een goed voorbeeld van hoe we als maatschappij relaties als ‘goed’ of ‘slecht’ framen. We kennen bijna allemaal wel het programma Temptation Island. Heteroseksuele, monogame koppels worden in een luxe villa gedropt, omringd door conventioneel aantrekkelijke mensen, om te kijken of zij de ultieme ‘verleiding’ kunnen weerstaan en trouw aan hun partner kunnen blijven. In een maatschappij waarin men steeds kritischer lijkt te worden op deze ‘standaard’ monogame relatievorm, verschuiven ook de betekenissen van wat trouw zijn betekent. Wat kunnen we dan verstaan onder ‘trouw zijn aan je partner’ wanneer je in een consensuele non-monogame relatie zit?

De laatste jaren is er ruimschoots aandacht voor het feit dat jongeren steeds minder lezen. 13- tot 19-jarigen lezen gemiddeld slechts 14 minuten per dag. Wie tegenwoordig TikTok opent en op BookTok beland krijgt een ander beeld. In het tijdperk van BookTok zijn jongeren, met name vrouwen, zichtbaarder dan ooit als lezers. Zodra deze jonge vrouwen massaal boeken gaan lezen en het plezier hiervan tonen op sociale media verandert de toon van de media echter vaak. Het gaat niet meer over literaire verrijking, maar over "oppervlakkige verhalen"en "de ondergang van de literatuur." Plots zijn jonge vrouwen die boeken kopen geen lichtpuntje voor de letteren, maar een symptoom van verval. BookTok heeft lezen 'verpest,' zo klinkt het. Maar wie bepaalt eigenlijk wat het lezen waard is? Misschien zit het echte probleem niet in de boeken die jonge vrouwen lezen, maar in het feit dát ze lezen: zichtbaar, luid, en met plezier. En misschien moeten we het daar eerst eens over hebben.

Feminism is not about doing whatever you want: it is about doing feminist things.

Are you looking for your next great read, a captivating movie, or a must-see documentary? How about a podcast that will keep you hooked? Or perhaps a stunning theatre performance or an inspiring museum visit? You’re in luck! LOVER Tipt has your back with the coolest suggestions for this month,

In de geschiedenisboeken kom je ze niet vaak tegen, maar heldhaftige, geniale en excellerende vrouwen zijn van alle tijden. Ze zijn echter genegeerd, bestolen of simpelweg uit de annalen weggeschreven. Met de reeks Vergeten Vrouwen draagt LOVER bij aan het eerherstel dat ze verdienen. In deze editie: de onderbelichte technische uitvindingen van vrouwen van kleur.

Het is al langer onderwerp van gesprek: genderongelijkheid in de medische sector. Een van de veel voorkomende ongelijkheden is natuurlijk anticonceptie; dit kan alleen door mensen met een baarmoeder gebruikt worden; vrouwen, non-binaire en trans mensen. Een groot gedeelte van de gebruikers is ontevreden over hun anticonceptie. Het afgelopen jaar is pijn bij spiraalplaatsing een groot onderdeel van gesprek geweest, dankzij

Op zoek naar een goed boek, een fijne film of een interessante documentaire? Weten welke podcasts en socials je niet wil missen? Zin in een theatervoorstelling of museumbezoek? Met de maandelijkse LOVER Tipt hoef je niet lang te zoeken. In deze editie: organisaties, personen en socials om te volgen.

Ik weet nog precies hoe het voelde toen ik als jong meisje voor het eerst Toph Bei Fong op mijn scherm zag. Daar stond ze dan: modderig, klein, maar met een uitdrukking die bergen kan verplaatsen - letterlijk en figuurlijk. Voor het eerst zag ik een meisje in een animatie die niet zacht hoefde te zijn om waardevol te zijn. Geen glitter, geen prinsessenjurken, geen verlegen glimlach. Toph was grof, koppig, onbeschoft - en ik hield van haar. Zij was de eerste die mij liet zien dat vrouwelijkheid ook stoer, luid, koppig en wild mag zijn.

Het ideaal van een dun lichaam lijkt op het eerste gezicht misschien een persoonlijke voorkeur. Maar wie iets dieper graaft, ziet dat het dunne schoonheidsideaal geworteld is in koloniale, raciale en sociale machtsstructuren. In dit vierde deel van mijn reeks Mij krijg je niet klein onderzoek ik hoe het dominante beeld van het ‘goede’ lichaam voortkomt uit een geschiedenis van onderdrukking, uitsluiting en superioriteitsdenken - en waarom dat vandaag de dag relevant is.

The punk movement challenged normativity in various ways, embodying rage and frustration against a society based on monetary privileges and hypocritical tenets. Through popular personalities, such as the leaders of the most famous punk groups, post-World War II youth began to feel represented in their anger and desire to break free from a suffocating normativity.

Alsof iemand met een scherpe lepel al je organen uit je onderbuik aan het schrapen is. Uren lang. En dagen lang, elke maand, al een jaar of 15. Vanwege de hevige pijnen die ik elke maand ervoer, heb ik een half jaar geleden een Mirena spiraal laten plaatsen. Daarvóór heb ik diverse andere opties uitgeprobeerd. ‘Het plaatsen valt mee’, aldus de huisarts in de voorbereiding op de plaatsing, ‘lang niet alle vrouwen hebben er last van’ en ‘na een half jaar ben je waarschijnlijk bijna helemaal van de pijn af’.Ik hou me graag een beetje groot en daag mezelf graag een beetje uit, dus ik geloofde de huisarts en liet een hormoonspiraal zetten. Van tevoren had ik de pijnstiller Naproxen geslikt en tijdens het plaatsen nog een tablet extra - op aanraden van de arts. Dat het zetten veel pijn zou doen had ik wel verwacht, maar de nasleep was zoveel erger dan ik dacht. Tijdens het terugfietsen naar huis werd het me zwart voor de ogen en viel ik flauw van de pijn, de ambulance heeft me naar huis moeten brengen, ik kon niets meer. De maand erna kon ik amper lopen, activiteiten ondernemen en lag ik bijna elke dag te krampen op de bank. Er werd gesproken over ‘enkele dagen pijn’ na het zetten en ik hoop dat ik de uitzondering ben geweest, maar ‘enkele dagen’ is een veel te optimistisch vooruitzicht geweest.