"Wie van jullie is het mannetje?"

Same sex marriage in Taiwan1

Twee vrouwen melden zich in de bruidswinkel. Ze gaan trouwen. Niet zomaar tegelijk, maar met elkaar.

Ze zoeken jurken. ‘En wie van jullie is het mannetje?’ vraagt de winkelierster ‘Jij gaat zeker in pak?’. In eerste instantie is ze wat onwillig, maar eenmaal in pak blijkt het haar goed te staan. ‘Best sexy, eigenlijk,’ zegt haar verloofde, die wel in jurk is. ‘Zo, wat een prachtig plaatje! Er mist nog iets… Wacht, ik heb het hier.’ De winkelier plakt er een snor bij en stuurt ze naar huis. 10.000 euro lichter, maar volkomen tevreden.

Wel echt gezien, maar niet uit het leven gegrepen: het is een scène uit Alex Klaasen’s Showponies. Met zijn nieuwe voorstelling introduceert Alex Klaassen de ‘identiteitsrevue’ in Nederland. Alle facetten van zijn leven worden in satirische sketches uitgediept. Of nog beter: van óns leven, want Klaasen legt maatschappelijke kritiek in zijn overdrijvingen. Zoals op het hetero-normatieve huwelijksplaatje. Dat ligt voor twee vrouwen, die inmiddels gewoon pakken dragen, net iets ingewikkelder dan voor mannen, die sowieso niet in jurk mogen.

Want in deze komische scène klinken verschillende zinnetjes door die ik in mijn dagelijks leven ook gebruikt of gedacht heb. Vooral in aanloop van de bruiloft van mijn zus. De vraag wie een jurk zou dragen, wie in het wit zou zijn, wie nu wie zou staan opwachten bij het altaar. Het hele systeem van een bruiloft is niet gebouwd rondom twee gelijke personen. Het plaatje klopt niet meer. Een fatale error vindt plaats: wit op wit, jurk op jurk, dat kan toch niet?

Mijn zus dacht dat het huwelijk van origine uitging van een relatie waarin de vrouw afhankelijk was, en de bruiloft een vertoon van machtsverhoudingen. Vandaar ook dat haar vader haar naar het altaar leidt, en dat haar verloofde haar van hem overneemt, van zorgdrager naar zorgdrager. Zij het onbeschreven witte blad, hij in het zwart waar vlekken niet op te zien zijn. Het hele concept van twee gelijken in een relatie, afhankelijk en ondersteunend tegelijk, is nog relatief nieuw.

Het zette mij aan het denken over mijn eigen relatie, en hoe ik hoop dat die zich ontwikkelt. Wij zijn twee gelijken, ondanks dat bij ons het verschil tussen het mannetje en het vrouwtje heel helder is. We houden geen typische rolverdeling aan, wat dat ook moge voorstellen. Mochten wij ooit een huwelijksfeest organiseren, dan willen we goed nadenken over hoe we het aanpakken. Niet blindelings tradities volgen, maar de mooiste elementen van tradities subtiel naar je hand zetten. 

Het was een prachtige bruiloft, overigens. Beide bruiden maakten een lange loop naar het altaar, aan de arm van respectievelijk hun vader en hun broer. Mijn zus tien meter voorop, omdat zij het aanzoek had gedaan. Haar verloofde had daarom het ringendoosje verzorgd. Je moet die dingen goed verdelen. De twee vrouwen in de witte jurken bij het altaar: overduidelijk een bruiloft. Een prachtig plaatje. Niets meer aan doen.