Toph is mijn heldin
Een feministische opmerking over de 'vrouwelijkere' Toph in de live-action Avatar: The Last Airbender
Beeld door Hannah Vonk2
Ik weet nog precies hoe het voelde toen ik als jong meisje voor het eerst Toph Bei Fong op mijn scherm zag. Daar stond ze dan: modderig, klein, maar met een uitdrukking die bergen kan verplaatsen - letterlijk en figuurlijk. Voor het eerst zag ik een meisje in een animatie die niet zacht hoefde te zijn om waardevol te zijn. Geen glitter, geen prinsessenjurken, geen verlegen glimlach. Toph was grof, koppig, onbeschoft - en ik hield van haar. Zij was de eerste die mij liet zien dat vrouwelijkheid ook stoer, luid, koppig en wild mag zijn.
Toph brak voor mij het stereotiepe beeld open van hoe een meisje zich hoort te gedragen. Toph schopte - vaak letterlijk - tegen alles aan wat van haar verwacht werd. Zij was mijn voorbeeld in een wereld waarin meisjes in kindertelevisieseries vooral mooi en lief waren. Toph gaf mij het beeld van iets wat ik al voelde maar nog niet kon benoemen: dat er meerdere manieren zijn om een meisje te zijn. Dat vrouwelijkheid niet één vorm heeft.
En daarom raakt het mij dat Netflix nu in hun live-action versie van Avatar: The Last Airbender heeft aangekondigd dat Toph ‘’ouder en vrouwelijker’’ zal zijn. Het klinkt onschuldig, maar in werkelijkheid gaat er hier meer achter schuil.
Miya Cech, de actrice die Toph zal vertolken, zegt dat haar personage wil ‘vermenselijken’., Het lijkt erop dat, om Toph menselijker te maken, ze vrouwelijker moet worden[ als volwassene/in de serie]? Alsof de getekende versie van Toph, die volgens mij miljoenen meisjes over de hele wereld heeft geïnspireerd, minderwaardig is omdat deze in animatievorm bestaat? Alsof de kracht van haar verhaal slechts een sprookje was dat nu volwassen gemaakt moet worden, en het loslaten van dit sprookje inherent betekent dat ze daarom vrouwelijker moet zijn. Dat idee is niet alleen neerbuigend, maar is ook gevaarlijk.
Toph is niet enkel een tomboy. Haar hele personage draait om het afwijzen van opgelegde vrouwelijkheid. Ze wordt geboren als een blind, zwak meisje en is de dochter van een aristocratische familie - een kind dat beschermd moet worden en geen eigen keuzes mag maken. Maar in plaats van zich neer te leggen bij haar rol, kiest Toph voor vrijheid. Ze wordt een vechter, een buitenbeentje, iemand die liever haar tenen in de modder heeft dan make-up op haar gezicht. En precies daarin ligt haar feministische kracht.
Er is een aflevering waarin ze uitgedost wordt als een ‘echte dame’, compleet met jurk, juwelen en make-up. Haar walging is voelbaar. Niet omdat ze een hekel heeft aan vrouwelijkheid in het algemeen, maar omdat die vrouwelijkheid haar wordt opgelegd. Omdat het niet vanuit haar komt. En dat is het hele punt: Toph kiest zelf.
Dat Netflix nu kiest voor een ‘vrouwelijkere’ Toph voelt bijna als verraad. Verraad aan het meisje in mij dat een rolmodel vond die niet zei: wees lief, wees mooi, wees stil, maar: wees jezelf, ook als dat anderen ongemakkelijk maakt.
Ik snap dat elke adaptatie veranderingen met zich meebrengt, maar als een ‘adaptatie’ inhoudt dat de scherpe randjes van een personage worden afgezwakt zodat ze beter past binnen het normatieve beeld van vrouw-zijn, dan verliezen we meer dan alleen karakterdetails. Dan verliezen we de boodschap, de impact en de representatie.
Dus Netflix, als je dit leest: pas haar haar aan, pas haar kleding aan, geef haar meer lagen en diepgang,maar neem niet haar kern af. Niet alleen als personage in een verhaal, maar als voorbeeld voor elk kind dat zich afvraagt of ze wel ‘meisje’ genoeg is.
Steun LOVER!
LOVER draait sinds de start in 1974 volledig op vrijwilligers en donaties. Wil je dat een van Nederlands oudste feministische tijdschriften blijft bestaan? Help ons door een (eenmalige) donatie. Elke euro is welkom en wordt gewaardeerd. Meer informatie vind je hier.