Deze zomer verscheen alweer het derde seizoen van Netflix-serie Sex Education (2019). De serie staat bekend om haar fantastische representatie – dit seizoen dealt bijvoorbeeld met non-binaire identiteiten, seks in een rolstoel en heel veel queer liefdesrelaties. Je zou bijna vergeten dat er in het plaatsje Moordale ook nog mensen zijn die wellicht niet staan te springen om vulvacupcakes en glitteroogschaduw.

Sprookjes: ik heb er een haat-liefdeverhouding mee.Laten we even eerlijk zijn: vrouwen komen er nogal bekaaid vanaf.

Op een schilderij zien we een bruid, gekleed in het wit. Ze heeft ravenzwart haar met een strakke scheiding in het midden. Haar lippen, nagels en zakdoek zijn even rood als de rozen in haar haar. Ze draagt een witte sluier om haar hoofd en een gouden ketting om haar nek. Het zou een schilderij van Frida

Met elk beeld wordt er een ‘feministische zonde’ in stilleven uitgebeeld. Deze zonden maken je geen slechte feminist, maar je hebt geleerd zó kritisch te zijn op jezelf, dat je je toch schuldig voelt.

Waar de Instagramtijdlijn van de meeste mensen vol staat met perfecte plaatjes van dunne lijven, dikke billen, gespierde borstkassen en de mooiste locaties vinden wij het tijd om een tegengeluid te laten horen. Want dat Instagram schadelijk kan zijn voor de mentale gezondheid is helaas een bekend feit. Tijd voor wat feministische volgtips om de negatieve gevolgen van deze app tegen te gaan.

Het is het fascinerende, uitgesproken intersectionele verhaal van een meisje dat opgroeit in de sloppenwijken van Amsterdam in de tweede helft van de negentiende eeuw. Een meisje dat uiteindelijk eindigt als welgestelde vrouw in een villa in Vlaanderen.

Het is een woensdagavond en voor me op tafel ligt een sok met een sinaasappel erin. Op mijn beeldscherm doet freestyle borduurster Desiree Hammen voor hoe je een gat stopt. De demonstratie is onderdeel van de Naaikrans, een online workshop handwerken en feminisme die wordt georganiseerd door Atria en de Feministische Handwerk Partij.

Ik zou graag geloven dat ik vroeger al de feministische insteek van de Moemins doorhad en ze daarom zo leuk vond. Toch denk ik dat ik vooral viel voor de liefelijke karaktertjes en de diverse avonturen die de Moeminfamillie beleefde in de pitoreske Moeminvallei. Nu ik, jaren later, de feministische ondertoon van deze Finse creatie van Tove Jansson ontdek, waardeer ik de Moeminvriendjes des te meer.

Hoog tijd dus om eens buiten de witte mannelijke high art bubbel te kijken. Voor dit artikel zette ik daarom een aantal toffe kunstenaressen op een rij. Kijk je mee?

De roman is al tijden onderwerp van debat. De belangrijkste claim die hierbij wordt gemaakt is dat deze vorm van literatuur niet meer relevant is in de huidige digitale samenleving. Met dit artikel doe ik graag een duit in het zakje van het pleiten vóór de hedendaagse roman. Hiervoor kijken we naar twee romans die bijna een eeuw van elkaar verwijderd zijn. Orlando, geschreven door Virginia Woolf, verscheen in 1928, ver vóór de digitale revolutie. En How to be Both, geschreven door Ali Smith, verscheen recenter in 2014.

Hoe meer ik lees over Jenna Gribbon, hoe meer mijn liefde groeit voor deze hedendaagse kunstenares en haar fascinatie voor kijken en bekeken worden in alledaagse situaties. Hoewel haar schilderijen haast vluchtige snapshots lijken, zijn de beelden van Gribbon tot in detail doordacht. Van de steeds terugkerende fluorescerende tepels tot aan de bijzondere perspectieven, elk detail in het werk van Gribbon is weloverwogen en zorgt voor een extra betekenislaag.

Neem een willekeurige kerstfilm in gedachten en de kans is groot dat het gaat om een romantische komedie, waarin een man en vrouw verliefd op elkaar worden en het ondanks familieruzies en miscommunicatie uiteindelijk allemaal goedkomt.