Meer dan een relatie

Column

Lekker trouwen

Eigenlijk hoef ik het er niet meer over te hebben. Niet omdat ik cynisch ben geworden van het aanbod of triest word van mijn eigen single status in vergelijking met de verschillende koppels om mij heen. Voor mij is het leven simpelweg ook toe aan een Bechdel test. We hebben als vrouwen toch wel meer te zeggen dan welke man we voor het laatst hebben opgeduikeld? De druk om te gaan trouwen, kinderen krijgen en dat allemaal het liefst voor je 30ste, lijkt ervoor gezorgd te hebben dat wij alleen nog interessant zijn om één vraag te beantwoorden: heb je een relatie?

Ik ken niet genoeg single mannen (deel van het probleem) om aan hen te vragen hoe vaak zij deze vraag krijgen, maar mijn gevoel zegt dat deze vraag vooral gesteld wordt aan vrouwen tussen de 26 en 35. Wat een trieste zaak is aangezien ik juist nu op mijn interessants ben, maar op een of andere manier boeit alleen mijn relatiestatus. Zelfs mijn eigen moeder (de vrouw van wie ik het woord feminisme heb geleerd) denkt dat ik niet gelukkig ben als ik niet iemand vind die mij gelukkig zal maken. Want laten we eerlijk zijn, in mijn eentje zal ik dat nooit worden.

Ook vraag ik mij af waar vrouwen in een relatie het dan over hebben met hun familie, collega’s en wildvreemden. De vraag 'heb je een relatie?' wordt door mij al jaren steevast met 'Nee.' beantwoord, soms met uitroepteken en soms met de vermoeidheid die erom vraagt. Daarna volgt een reeks van andere vragen: zit je op Tinder, waarom wel/niet, hoe kan dat nou, waar val je op en zal ik iemand voor je zoeken? Maar als je dezelfde vraag stelt aan iemand die ‘Ja’ zegt, valt het gesprek dan dood? Of gaat het dan alleen nog maar over hoe interessant de meneer/mevrouw in jouw leven is? Wat lijkt te betekenen dat het alsnog niet meer over jouw eigen leven gaat.

(Laatst kreeg ik de tip om als antwoord te geven: 'Nee, maar de dag is nog niet voorbij.' Dat werkt als een huis kan ik je vertellen.)

Daarom hoef ik het er niet meer over te hebben. Een relatie, het hebben ervan, het willen ervan, of het juist afwijzen ervan is irrelevant vergeleken met de andere aspecten van mijn leven. Ik heb eindelijk de overhand over mijn depressie (of toch niet?), mijn sociale leven was nog nooit zo druk en mijn nieuwe baan biedt mij meer mogelijkheden dan ik had verwacht. Voor deze dingen heb ik gek genoeg geen levenspartner nodig. Waarom zou ik het dan willen hebben over dat ene ding in mijn leven dat niet volgens de (normatieve heteroseksuele) normen van de maatschappij zijn voor een vrouw van mijn leeftijd? Ik ben meer dan mijn relatiestatus.