In 2012 kwam het boek Understanding Asexuality uit. Geschreven door Anthony Bogaert – een bekende expert in aseksualiteit in de academische wereld – en een van de eerste boeken over aseksualiteit voor een breed publiek, dus ook toegankelijk voor niet-academische lezers. In dit boek geeft Bogaert de volgende hypothese: aseksuele mensen delen met homoseksuelen en lesbiennes dat ze een seksuele minderheid zijn, waardoor hun seksualiteit mogelijk belangrijk is voor hun identiteit. Echter, anders dan homoseksuelen en lesbiennes zijn aseksuele mensen geen seksuele wezens, wat seks een non-issue maakt in hun leven. Hij voegt daaraan toe dat dit tot gevolg heeft dat het onwaarschijnlijk is dat seks een belangrijke rol speelt in het vormen van de identiteit van een aseksueel persoon.Als aseksueel persoon verraste deze hypothese mij, omdat ik eerder gesprekken heb gehad met aseksuele vrienden waarin het tegenovergestelde juist waar leek. In dit artikel deel ik de informatie die ik heb opgedaan tijdens mijn onderzoek over dit onderwerp. Dit onderzoek is tot stand gekomen uit een onderzoeksstage over de rol van trouw en ontrouw in romantische relaties, vanuit het perspectief van aseksuele mensen. Ik heb voor dit onderzoek meerdere mensen die zich identificeren onder de aseksualiteit paraplu geïnterviewd, waarvan ik er in dit artikel drie ga bespreken: Red, een monogaam en aseksuele witte vrouw, Sally, een polyamoureus en aseksueel wit non-binair persoon, en Amy, een genderqueer demiseksueel persoon van kleur die momenteel monogaam is. Alle drie waren tussen de 20 en 30 jaar oud.

Het was een ontroerende en stimulerende avond in Pakhuis de Zwijger, tijdens een samenkomst die in het teken stond van Jantine Jongebloeds nieuwe boek Over abortus. Naast deskundige sprekers namen ook vrouwen met persoonlijke ervaringen het woord om het publiek deelgenoot te maken van hun vaak complexe en kwetsbare getuigenissen. Soms nam een luchtige grap de brok in de keel weg, dan weer lieten de sprekers juist een lange stilte vallen om ruimte te geven aan verdriet, twijfels of opluchting. Eén vrouw vertelde hoe zij zichzelf altijd als een “oermoeder” had gezien, maar uiteindelijk tóch koos voor een abortus—en dat juist die keuze voor haar klopte. De verstrekkende complexiteit van abortus wordt ook door wetenschappers geobserveerd. Recent onderzoek laat zien dat besluitvorming rondom abortus vrijwel nooit louter een rationele afweging is, maar altijd een samenspel vormt van persoonlijke omstandigheden, maatschappelijke context, relationele dynamieken, morele afwegingen en uiteenlopende emoties zoals opluchting, twijfel, angst of verdriet.

Morgen mogen we naar de stembus om de nieuwe leden van de Tweede Kamer te kiezen. Er staat veel op het spel. Wereldwijd liggen vrouwenrechten onder vuur, ook in Nederland. Wie denkt dat het in ons beschaafde kikkerlandje niet zo’n vaart zal lopen, moet vooral verder lezen.

Het is bijna zover: de Tweede Kamerverkiezingen. Politieke partijen voeren sinds augustus al campagne en dat gaat er soms hard aan toe. Dit jaar wordt er ook weer een aanslag gepleegd op vrouwenrechten. Kijk naar een terugkerende discussie over abortus, vrouwen die worden uitgesloten in de Tweede Kamer,

In de afgelopen twee jaar is het aantal cis vrouwen dat hormoonmedicatie gebruikt tegen overgangsklachten in Nederland uitzonderlijk hard gestegen. In het afgelopen jaar alleen al steeg het percentage van vrouwen tussen de 40 en 60 jaar dat hormoonmedicatie gebruikt met 40%. De ervaringen hiermee en reacties hierop zijn hoofdzakelijk positief. Ze bestrijden heftige symptomen zoals depressieve klachten, brainfog en aanhoudende vermoeidheid. Met als positief gevolg dat vrouwen niet langer stilzwijgend hoeven te lijden of zelfs hobby’s of werkzaamheden moeten opgeven. In hoeverre dit daadwerkelijk een emancipatoire ontwikkeling is, valt echter nog te bezien. Met de steeds verder stijgende pensioenleeftijd ontstaat er voor werkgevers ook een groot belang bij het zo lang mogelijk behouden van de optimale vitaliteit (lees: productiviteit) van hun personeel.

Afgelopen week plaatste @demarkersonline op Instagram dat de mentale volksgezondheid onder druk staat. Werkenden vallen steeds vaker uit met burn-outklachten en bijna de helft van de volwassenen heeft ooit een psychische aandoening gehad. Volgens de Raad voor Volksgezondheid en Samenleving (RVS) leven we in een ‘hypernerveuze samenleving’ waarin iedereen verwacht wordt beter en sneller te presteren. Het advies: niet alleen focussen op individuele oplossingen, maar “de samenleving zelf tot rust brengen.”

Recent kondigde het Nederlands Olympisch Comité (NOC*NSF) aan een richtlijn op te gaan stellen voor de participatie van trans vrouwen in Nederlandse topsport. Het NOC*NSF is de zoveelste organisatie die ongefundeerd, transmisogynistisch beleid invoert in naam van het beschermen van cis vrouwen tegen zogenaamde prestatievoordelen van trans vrouwen. In deze column leg ik uit dat wetenschappelijk onderzoek deze maatregelen echter niet ondersteunt, en genetische voorsprong in sport alleen bij trans vrouwen bestraft wordt dankzij het onjuiste gebruik van binaire categorieën. Daarnaast geef ik aan dat het huidige bio-essentialistische debat voor alle vrouwen een bedreiging vormt. 

Tijd is een van onze meest waardevolle bezittingen. Toch verliezen we er ongemerkt enorme hoeveelheden van aan iets wat zelden oplevert wat het belooft: de dieetcultuur. Uren, dagen en soms zelfs jaren verdwijnen in een eindeloze cyclus van tellen, wegen, compenseren en twijfelen. De hoeveelheid tijd die je hieraan besteedt lijkt misschien klein – een paar minuten hier, een kwartier daar – maar opgeteld is het enorm. Slechts vijf minuten per dag piekeren over eten of je lichaam komt neer op dertig uur per jaar. Dertig uur waarin je gedachten niet van jou zijn, maar van een systeem dat je influistert dat je anders, kleiner of beter moet zijn.In dit zesde deel van Mij krijg je niet klein kijken we naar iets waar we zelden bij stilstaan: de enorme hoeveelheid tijd die dieetcultuur ons ontneemt.

‘Vrouwen, houdt de fakkel brandende’, staat te lezen op het monument voor feministe Wilhelmina Drucker aan de Churchilllaan in Amsterdam-Zuid. In 1970 maakten de Dolle Mina’s dit monument uit 1939 tot een bedevaartsoord, toen ze hier hun korsetten verbrandden. Vandaag staan ze hier opnieuw, samen met Van Gisteren en de Wilhelmina Drucker Fundatie,

Op een dag in december 2003 verscheen op de voorpagina’s van alle kranten hetzelfde nieuws: prinses Amalia was geboren, de toekomstige koningin van Nederland. Nog voordat ze kon spreken of kruipen, was haar leven uitgestippeld. Ze zou geen arts kunnen worden, geen activiste, geen muzikante. Amalia werd geboren om één rol te vervullen: die van koningin. 

Diëten, de dieetcultuur en eetstoornissen worden vaak gezien als een ‘vrouwenzaak’. Maar de dieetcultuur raakt ons allemaal. In een samenleving die dunne lichamen als ideaal verheerlijkt, ervaren mensen van álle genders druk om aan onrealistische schoonheidsnormen te voldoen. Maar niet in gelijke mate. In het vijfde deel van mijn reeks “Mij krijg je niet klein” zoom ik in op de impact van dieetcultuur op mensen met verschillende genders.

In veel culturen staat vlees niet alleen symbool voor rijkdom en macht, maar ook voor mannelijkheid. Van de mythische jager tot de moderne barbecue-koning: vlees wordt telkens opnieuw neergezet als het voedsel van ‘echte mannen’. Daarmee is vlees eten nooit een neutrale handeling, maar een