Marc (32) is een witte Zuid-Afrikaan. Mark is gay. Na 25 jaar in Stellenbosch gewoond te hebben, verruilde hij het benauwende dorpse en ietwat conservatieve karakter van Stellenbosch voor het vrijere Kaapstad. Het mediabedrijf dat hij samen met zijn Britse compagnon runt loopt goed genoeg om hem in

Ken jij Riley? De YouTube-hit van een meisje met een vroeg ontwikkeld talent voor feministische verontwaardiging. Kijk maar: Haar verontwaardiging is terecht. Waarom blijft speelgoed verouderde gender-clichés reproduceren? Telkens weer wijst onderzoek uit dat de meest significante verschillen

Verhalen over bijzondere ‘loners’ lenen zich altijd goed voor een mooie film. Het afgelopen IFFR liet er ook weer een aantal zien. Vrouwen en mannen die nergens thuis zijn, problemen hebben of anderszins moeite hebben om hun plek te vinden.  Lena (Christophe Van Rompaey, Nederland,

In Goodbye (Mohammad Rasoulof, Iran, 2011) zegt hoofdpersoon Noora, een Iraanse mensenrechten advocate die haar werk niet meer mag doen van de staat. “Als je je een vreemdeling voelt in je eigen land kun je beter vertrekken en je vreemdeling voelen in een vreemd land”, is haar motto. De

 Misschien is het toeval, maar ik zag op het IFFR meerdere films over zussen.   Allereerst Le Reste du Monde (Damien Odoul, 2012, Frankrijk). Het is wonderlijk om te zien hoe Eve probeert te vertellen wat er in haar leven aan de hand is, haar vriendje pleegt plotseling zelfmoord en zij blijkt

Vandaag drie films waarin een man de hoofdrol speelt. The Hunter, Stilleben en Skoonheid. Drie compleet verschillende onderwerpen en drie verschillende mannen, maar toch pak ik ze graag even bij elkaar. In The Hunter (Daniel Nettheim, 2011, Australië), de slotfilm van het festival volgen we Martin,

Van alle landen in Europa lijkt feminisme in Nederland het minst te leven. Hoe dat komt, daar ben ik nog niet achter. Het is niet zo dat feminisme alleen leeft in landen waar de situatie van vrouwen nog erg ongelijk is. In Zweden en IJsland, die het qua emancipatie een stuk beter doen dan Nederland, is het ´alive and kicking´.

“Al vijf jaar vrijgezel en geen seks? Dat meen je niet! Ben je al naar een dokter geweest om je hormonen na te kijken? Maar misschien heb je de juiste persoon nog niet ontmoet. Wil je dan geen kinderen? Heb je een traumatische seksuele ervaring meegemaakt als kind? Jij bent waarschijnlijk gewoon lesbisch. Ik kan je wel van gedachten doen veranderen, hoor. Het zal wel overgaan. Het is een fase. Ben je niet gewoon bang voor seks? Je hebt een goed orgasme nodig en dan komt het allemaal wel in orde. Ben je dan aangetrokken tot objecten of dieren? Masturbeer je tenminste?”

Wat is racisme en wie mag bepalen wanneer iets racisme is? Een gevoelig onderwerp waar midden jaren tachtig en begin jaren negentig een afdeling van de Universiteit Amsterdam, The Center for Race and Ethnic Studies, ook mee bezig was. Helaas werd de afdeling opgedoekt toen hun onderzoeken te dicht bij huis kwamen. Een van de wetenschappers van die afdeling, Prof. Dr. Philomena Essed, had toen net de term ‘alledaagse racisme’ geïntroduceerd waarmee ze liet zien hoe racisme in Nederland en de VS een genormaliseerde dagelijkse praktijk was geworden.[1] Na het tumult rondom Jackie lijkt haar onderzoek relevanter dan ooit.

Overal ter wereld zijn vrouwen betrokken bij strijd. Soms op heel persoonlijk niveau, soms op maatschappelijk niveau. Het komende jaar trek ik, Sinsia van Kalkeren, door de wereld, met een camper, en mijn vriend. Vanuit Utrecht, via Turkije, Iran en de Centraal Aziatische landen (als de internationale spanningen en de visa vereisten het toelaten) naar Mongolië. Tijdens deze reis ga ik op zoek naar verschillende vrouwen in verschillende landen om hen te vragen wat hun strijd is, en hoe zij deze voeren.

De Nederlandse regering gedoogt een partij die vrouwen het passief kiesrecht onthoudt én wil een wettelijk verbod op het dragen van boerka’s op straat. Hoe vallen deze zaken met elkaar te rijmen? Dat is een vraag die Mieke van der Burg als voorzitter van de Vereniging Vrouw en Recht (VVR) bezighoudt.

Ik geniet van mijn laatste weken bevallingsverlof. Eind augustus ben ik bevallen van een prachtige zoon, de tweede. De afgelopen weken zijn één grote hormoongedreven achtbaan geweest. Er is geen periode in mijn leven dat ik zo dicht bij het lichamelijke sta als na mijn bevallingen. Een kind krijgen is zoiets dierlijks.