Ooit zin gehad om in een museum de klodders opgedroogde verf van een schilderij aan te raken? Of met je hand over de contouren van een beeld te strijken? Neem de pindakaasvloer van Wim T. Schippers die nu in Boijmans is te zien … daar wil je toch minimaal een vinger in steken? Nee, toeschouwer, kijken doe je met je ogen, niet met je handen!

  'Das Ewig-Weibliche zieht uns hinan.' Zo klinkt de slotregel van Goethe’s Faust. Wat een wonderlijke paradox! Hoe kan iets dat zozeer ‘beperkt houdbaar‘ is, tegelijkertijd eeuwigheidswaarde bezitten? En wat heeft dat ‘Ewig-Weibliche‘ eigenlijk te betekenen? Met vrouw

‘Vrouwen hebben zoveel voorkeuren in het leven. Voor een bepaald huis, een bepaalde bank, bepaalde kleding. Waarom mogen ze geen voorkeur hebben voor een bepaalde baby?’ - Melanie (39) in ‘Volkskrant Magazine’, 12 februari 2010.Melanie had dus graag een meisje gewild. En toen kreeg ze een jongen. Nu zet ze alles op alles om alsnog een meisje te krijgen. Ze is niet de enige. Het magazine laat drie vrouwen aan het woord die bezig zijn met methodes om het geslacht van hun volgende kind te beïnvloeden.

De conferentie 'Sexual Nationalisms: Gender, Sexuality and the Politics of Belonging in the New Europe' die de UvA eind januari 2011 organiseerde besloeg twee dagen. De tweede dag bracht een buitengewoon fel debat, waarbij diverse gevoelige plekken kwamen bloot te liggen. Nella van den Brandt, die voor LOVER verslag legt van de conferentie, ziet hierin vooral een uitnodiging tot het blijven stellen van vragen en een voortdurende reflectie op de eigen positie en keuzes.

Op 27 en 28 januari 2011 vond de tweedaagse internationale conferentie Sexual Nationalisms: Gender, Sexuality, and the Politics of Belonging in the New Europe plaats aan de Universiteit van Amsterdam. Deze werd georganiseerd door het Amsterdam Research Center for Gender and Sexuality, UVA, en het Institut de Recherche Interdisciplinaire sure les Enjeux Sociaux, EHESS. Aan de vooravond van deze conferentie werd in de Amsterdamse Balie een stevig debat gevoerd tussen politici, publicisten en activisten over het seksueel nationalisme in de Nederlandse politiek en samenleving. Tot een pasklaar antwoord op het Nederlandse fenomeen van het opkomende seksueel nationalisme, waarin ‘de islam’ wordt beschouwd als een probleem bij het verdedigen van de recentelijk verworven rechten van vrouwen en homo’s, kwamen de discussanten tijdens het debat niet.

Aan de vooravond van de tweedaagse internationale conferentie over Sexual nationalisms die op 27 en 28 januari 2011 wordt georganiseerd door het Amsterdam Research Centre for Gender and Sexuality (i.s.m. UvA-Pride) vond in de Amsterdamse Balie een debat plaats over seksueel nationalisme in de multiculturele samenleving. De zaal was afgeladen vol en gespreksleider Jan-Willem Duyvendak zorgde ervoor dat uit het strak gestructureerde programma een bijzonder levendige discussie opbloeide. Een discussie waarin het laatste woord – gelukkig! - nog niet gesproken is.

‘When the bear comes to play, all the sluts come out.’ Het kan maar duidelijk zijn, we hebben het hier over sletten. Die ‘bear’, dat is de Dancing Bear, een stripact volgens het principe NMCF, ofwel Nude Male Clothed Female. Een op zich onschuldige fetisj waarbij mannen door hun naaktheid een tijdelijk ondergeschikte positie innemen ten opzichte van vrouwen. Andersom kan trouwens ook en varianten met representanten van hetzelfde geslacht natuurlijk ook. Als beide partijen er even geil van worden, zul je mij niet horen.

Eerder deze week verscheen op dit weblog het eerste deel van een artikel waarin LOVER redacteur Marije Janssen een aantal vooroordelen over sekswerk onderuit haalt. In dit tweede deel komt het beeld van de klant aan de orde: dat is toch een loser, zo'n vieze man in een trenchcoat? En ook de de stand van zaken omtrent de verbetering van de positie van sekswerkers door legalisering komt aan bod: is het terecht om te concluderen dat die is mislukt?

Sekswerk is een dankbaar onderwerp voor media. Omdat het altijd tot de verbeelding spreekt en de nieuwsgierigheid prikkelt, het is een onderwerp waar je in het alledaagse leven niet mee te maken krijgt, het is taboe. Nuances lijken in de berichtgeving minder van belang en zoals altijd: ‘sex sells’. Er zijn genoeg verhalen te verzamelen die als warme broodjes over de toonbank gaan. Zoals blijkt uit het lijstje links onderaan deze pagina, is er de afgelopen maanden wederom veelvuldig geschreven over de seksindustrie. Die stukken leveren niet veel nieuwe inzichten op over het beroep van sekswerker. Dat is jammer, want de huidige inzichten die rondgaan zijn niet erg accuraat. Ze zijn gebaseerd op bestaande stereotypes en misverstanden die maar niet willen wijken. In dit stuk zal ik enkele van deze stereotypes en misverstanden onderuit halen en toelichten.

De afgelopen dagen kwam een aantal kranten met het korte bericht dat Nepal, met het oog op de komende volkstelling in mei, een derde categorie voor de sekseregistratie in het leven geroepen heeft. Die zou, volgens de berichtgeving, “vooral bedoeld zijn voor transgenders”. Uniek in de wereld, voor velen tot de verbeelding sprekend, en toch klinken in Nederlandse transgender kringen ook kritische geluiden.

Na een onbedoelde radiostilte pakken we Elma Drayer’s Verwende Prinsesjes weer op. Het zesde hoofdstuk gaat over de recente hype rond de seksualisering of pornoficatie van onze samenleving. Met haar niet te evenaren talent voor het kiezen van het juiste citaat om een publicatie of een wetenschappelijk

Lekker is dat! Doe je als vrouw enorm je best je te laten gelden in de schilderkunst, beeldhouwkunst, literatuur, fotografie, architectuur, het theater, noem maar op, ten koste van een gemakkelijk en overzichtelijk burgerlijk leven waarbij je niemand, maar dan ook niemand voor het hoofd stoot, en dan wordt je werk simpelweg weggevaagd door de heren geschiedschrijvers. Tenminste, dat is vele ondernemende, initiatiefrijke, creatieve, buitengewone vrouwen overkomen.