De recente BOOS-aflevering over Master Oh en Jasper Demollin veroorzaakt veel reuring. Dit omdat de uitzending manipulatieve praktijken blootlegt. Maar de aflevering heeft mij op een andere manier aan het denken gezet: over de manier waarop westerse spiritualiteitzoekers zich massaal laten meeslepen door een gefantaseerd idee van ‘’Oosterse wijsheid’’. De aflevering is daarmee niet alleen een aanklacht tegen een individu of organisatie, maar een symptoom van een dieper patroon dat al jarenlang wordt beschreven: oriëntalisme. 

AI-companions zijn geen toekomstvisie meer, maar een dagelijkse realiteit. Digitale partners luisteren, troosten en flirten. Allemaal via een scherm. Wat ooit begon als een experiment uit de techwereld, is uitgegroeid tot een miljardenindustrie die zich voedt met onze behoefte aan verbinding. Vooral jongvolwassenen lijken gevoelig voor grenzeloze aandacht:

In de afgelopen 5 jaar is er in het publieke debat meer aandacht gekomen voor de problematiek rondom grensoverschrijdend gedrag, en daarmee ook voor de bestrijding ervan. Na de moord op de 17-jarige Lisa staan femicide en de algemene veiligheid van vrouwen hoger op de politieke agenda dan ooit. Bewustwording van problematisch gedrag groeit, maar de bereidheid om in te grijpen neemt maar mondjesmaat toe. Een van de belangrijkste onderliggende vragen in dit debat is bij wie de verantwoordelijkheid ligt voor een veilige publieke ruimte — niet vanuit ethisch standpunt, maar juist vanuit de praktijk. We willen onszelf allemaal veilig voelen in de publieke ruimte, maar hoe zorgen we ervoor dat dit wordt gerealiseerd?

De liefde. Volgens menigeen het mooiste wat er bestaat. Volgens sommigen zelfs het belangrijkste. Zo iemand ben ik ook. Zoals Olivia Dean zingt in I’ve Seen It: het is overal om ons heen en brengt het beste en het slechte in ons naar boven, maar het is iets dat we allemaal kennen en verlangen

Het recht om over je eigen lichaam te beslissen, vastgelegd in artikel 11 van de Grondwet en in de mensenrechten, zou in Nederland vanzelfsprekend moeten zijn. Zwangerschapsbeëindiging valt in Nederland echter nog altijd onder het strafrecht. Deze is alleen gedoogd in klinieken met een speciale vergunning en na een indringend gesprek met de zwangere.

Kandidaat-Kamerlid Wimar Bolhuis had mentaal al een stoel in de Tweede Kamer geclaimd, maar het bleef… denkbeeldig. Op LinkedIn schrijft hij over zijn teleurstelling. Als achttiende op de kieslijst van GroenLinks-PvdA, die twintig zetels behaalde, leek zijn entree slechts een formaliteit. Toch

In 2012 kwam het boek Understanding Asexuality uit. Geschreven door Anthony Bogaert – een bekende expert in aseksualiteit in de academische wereld – en een van de eerste boeken over aseksualiteit voor een breed publiek, dus ook toegankelijk voor niet-academische lezers. In dit boek geeft Bogaert de volgende hypothese: aseksuele mensen delen met homoseksuelen en lesbiennes dat ze een seksuele minderheid zijn, waardoor hun seksualiteit mogelijk belangrijk is voor hun identiteit. Echter, anders dan homoseksuelen en lesbiennes zijn aseksuele mensen geen seksuele wezens, wat seks een non-issue maakt in hun leven. Hij voegt daaraan toe dat dit tot gevolg heeft dat het onwaarschijnlijk is dat seks een belangrijke rol speelt in het vormen van de identiteit van een aseksueel persoon.Als aseksueel persoon verraste deze hypothese mij, omdat ik eerder gesprekken heb gehad met aseksuele vrienden waarin het tegenovergestelde juist waar leek. In dit artikel deel ik de informatie die ik heb opgedaan tijdens mijn onderzoek over dit onderwerp. Dit onderzoek is tot stand gekomen uit een onderzoeksstage over de rol van trouw en ontrouw in romantische relaties, vanuit het perspectief van aseksuele mensen. Ik heb voor dit onderzoek meerdere mensen die zich identificeren onder de aseksualiteit paraplu geïnterviewd, waarvan ik er in dit artikel drie ga bespreken: Red, een monogaam en aseksuele witte vrouw, Sally, een polyamoureus en aseksueel wit non-binair persoon, en Amy, een genderqueer demiseksueel persoon van kleur die momenteel monogaam is. Alle drie waren tussen de 20 en 30 jaar oud.

Het was een ontroerende en stimulerende avond in Pakhuis de Zwijger, tijdens een samenkomst die in het teken stond van Jantine Jongebloeds nieuwe boek Over abortus. Naast deskundige sprekers namen ook vrouwen met persoonlijke ervaringen het woord om het publiek deelgenoot te maken van hun vaak complexe en kwetsbare getuigenissen. Soms nam een luchtige grap de brok in de keel weg, dan weer lieten de sprekers juist een lange stilte vallen om ruimte te geven aan verdriet, twijfels of opluchting. Eén vrouw vertelde hoe zij zichzelf altijd als een “oermoeder” had gezien, maar uiteindelijk tóch koos voor een abortus—en dat juist die keuze voor haar klopte. De verstrekkende complexiteit van abortus wordt ook door wetenschappers geobserveerd. Recent onderzoek laat zien dat besluitvorming rondom abortus vrijwel nooit louter een rationele afweging is, maar altijd een samenspel vormt van persoonlijke omstandigheden, maatschappelijke context, relationele dynamieken, morele afwegingen en uiteenlopende emoties zoals opluchting, twijfel, angst of verdriet.

Morgen mogen we naar de stembus om de nieuwe leden van de Tweede Kamer te kiezen. Er staat veel op het spel. Wereldwijd liggen vrouwenrechten onder vuur, ook in Nederland. Wie denkt dat het in ons beschaafde kikkerlandje niet zo’n vaart zal lopen, moet vooral verder lezen.

Het is bijna zover: de Tweede Kamerverkiezingen. Politieke partijen voeren sinds augustus al campagne en dat gaat er soms hard aan toe. Dit jaar wordt er ook weer een aanslag gepleegd op vrouwenrechten. Kijk naar een terugkerende discussie over abortus, vrouwen die worden uitgesloten in de Tweede Kamer,

In de afgelopen twee jaar is het aantal cis vrouwen dat hormoonmedicatie gebruikt tegen overgangsklachten in Nederland uitzonderlijk hard gestegen. In het afgelopen jaar alleen al steeg het percentage van vrouwen tussen de 40 en 60 jaar dat hormoonmedicatie gebruikt met 40%. De ervaringen hiermee en reacties hierop zijn hoofdzakelijk positief. Ze bestrijden heftige symptomen zoals depressieve klachten, brainfog en aanhoudende vermoeidheid. Met als positief gevolg dat vrouwen niet langer stilzwijgend hoeven te lijden of zelfs hobby’s of werkzaamheden moeten opgeven. In hoeverre dit daadwerkelijk een emancipatoire ontwikkeling is, valt echter nog te bezien. Met de steeds verder stijgende pensioenleeftijd ontstaat er voor werkgevers ook een groot belang bij het zo lang mogelijk behouden van de optimale vitaliteit (lees: productiviteit) van hun personeel.

Afgelopen week plaatste @demarkersonline op Instagram dat de mentale volksgezondheid onder druk staat. Werkenden vallen steeds vaker uit met burn-outklachten en bijna de helft van de volwassenen heeft ooit een psychische aandoening gehad. Volgens de Raad voor Volksgezondheid en Samenleving (RVS) leven we in een ‘hypernerveuze samenleving’ waarin iedereen verwacht wordt beter en sneller te presteren. Het advies: niet alleen focussen op individuele oplossingen, maar “de samenleving zelf tot rust brengen.”