Sorry, Baby: trauma verwerken is geen lineair proces
Sorry Baby via Filmdepot
Het is de grootste nachtmerrie van veel vrouwen. Een persoon die je vertrouwt, maakt misbruik van jouw onschuld. Het overkomt Agnes in de film Sorry, Baby. Een film die voelt als een warme omhelzing, die je zegt dat het ook oké is om niet altijd oké te zijn. En een heel welkome film in een tijd waarin geweld tegen vrouwen hét gesprek van de dag is. Gefilmd met de female gaze, wordt dit heftige onderwerp met zachtheid behandeld en de hoofdpersoon in haar waarde gelaten.
De film, geregisseerd door de Amerikaanse Eva Victor die ook de hoofdrol speelt, start in het heden. Agnes krijgt bezoek van haar beste vriendin Lydie (Naomi Ackie), die een weekendje komt logeren. Ze hebben elkaar al een tijdje niet gezien, maar de band is onverminderd sterk. Terwijl Lydie volwassen stappen maakt - ze is naar de grote stad verhuisd en zwanger van haar eerste kindje - woont Agnes nog steeds in het kleine huisje in de stad waar ze hebben gestudeerd. Hetzelfde weekend hebben ze een etentje met oud-studiegenoten, waar ze beiden een beetje tegenaan hikken. Het diner neemt een ongemakkelijke wending wanneer een van hun studiegenoten Agnes herinnert aan haar voormalige leraar.
We blikken daarna terug naar vier jaar eerder, de studententijd van Agnes en haar vrienden. Ze studeren allemaal Engelse literatuur. Agnes excelleert ten opzichte van de anderen, tot grote jaloezie van een van haar vrienden. De leraar geeft Agnes extra aandacht en dat valt ook Lydie op. “You should fuck him!” zegt ze tegen Agnes, wanneer ze haar ziet lachen na een appje van hem waarin hij meldt dat hij Agnes’ scriptie “extraordinary” vindt. Agnes is gevleid door het bericht van haar leraar, maar maakt Lydie duidelijk dat ze liever wil dat hij haar leuk vindt om haar intellect en niet als lustobject.
Agnes wordt door de leraar bij hem thuis uitgenodigd om haar scriptie verder te bespreken. Zonder het voorval te zien weet je als kijker dat er iets fout is. Ontdaan verlaat Agnes om middernacht het huis van de leraar. Wanneer ze thuis is, ziet Lydie meteen dat er iets ergs is gebeurd. Agnes vertelt haar het verhaal waarna ze samen realiseren dat het leven vanaf nu op zijn kop zal staan.
De film speelt zich grotendeels af na de verkrachting. Hoe Agnes meteen actie neemt, en hoe de dokter haar behandelt als de zoveelste patiënt en niet als volwaardig mens met gevoelens. Hoe de universiteit de situatie naast zich neerlegt, omdat de leraar inmiddels ontslag heeft genomen. Het toont aan dat mensen en instanties, ondanks hun empathie en hulp, nooit echt kunnen weten hoe het voelt wanneer zoiets je overkomt. En dat niet elke hulp passend is voor een situatie als deze.
Agnes probeert haar leven op te pakken, maar dat gaat met pieken en dalen. Ze vindt het moeilijk om zichzelf als slachtoffer te zien en is vaak in conflict met zichzelf. Toch is ze eerlijk over haar gevoel en de strijd die ze met zichzelf voert. En dat is verfrissend. Rouw, om een versie van jezelf die zoiets naars nog niet heeft meegemaakt, is niet lineair. Het leven gaat door, maar verdriet kan je blijven achtervolgen en komt soms tot uiting op de meest oncomfortabele momenten.
Sorry, Baby laat zien dat iedereen trauma verwerkt op zijn of haar eigen manier en op zijn of haar eigen tempo. Dat je lief kunt hebben ondanks het feit dat je beschadigd bent. Dat je je weleens klote mag voelen, maar dat er ook geluksmomentjes zijn die je weer hoop geven.
Verhalen zoals Sorry, Baby spelen een grote rol in de beeldvorming van hoe je als vrouw kunt omgaan met grensoverschrijdend gedrag. Er bestaat namelijk geen goede of slechte manier. Je mag gewoon zijn. Ook al is dat soms verwarrend, het is menselijk.
Steun LOVER!
LOVER draait uitsluitend op vrijwilligers en donaties. Wil je dat Nederlands oudste feministische tijdschrift blijft bestaan? Help ons door een (eenmalige) donatie. Elke euro is welkom en wordt gewaardeerd. Meer informatie vind je hier.