Door onze T-shirtcampagne en de rubriek ‘This is what a feminist looks like’ weten we nu wel hoe een feminist (m/v) er uitziet, maar hoe ziet een feministisch blad er uit? En moet je eigenlijk vrouw of feminist zijn om dat vorm te geven? Het tijdschrift LOVER kent een rijke vormgevingsgeschiedenis. Die is tastbaar aanwezig als een prachtige schat – 37 jaargangen LOVER – in het archief van Aletta, instituut voor vrouwengeschiedenis. Janiek Kistemaker gaat op zoek naar de verhalen erachter.

"Als verpleegkundige/verzorgende heb ik als uitgangspunt dat iedere zorgvrager recht heeft op zorg.Dat betekent met name• dat etnische afkomst, nationaliteit, cultuur, leeftijd, geslacht, seksuele geaardheid, ras, geloof, levensbeschouwing, politieke overtuiging, sociaaleconomische status, lichamelijke of verstandelijke beperking, aard van de gezondheidsproblemen, levensstijl niet van belang zijn voor de vraag of iemand zorg krijgt• dat ik iedere zorgvrager en zijn naasten met hetzelfde respect tegemoet treed."Dat las ik vanmorgen in de Nationale Beroepscode voor Verpleegkundigen en Verzorgenden. Vlak voor mij op de houten vloer lag mijn zaterdagkrant, Trouw, met op de voorpagina het bericht dat het huidige kabinet zich achter de zogeheten ‘weigerambtenaren’ opstelt. En opeens werd ik bestormd door allerlei vragen. Ethische vragen.

Toen ik onlangs in het LOVER archief aan het graven was, op zoek naar schatten, vond ik het volgende juweeltje:“Wat wij, die al vrouw waren, van een transseksueel die “erbij komt” zouden willen, is natuurlijk iets heel anders (c.q. dan een stereotype van vrouwelijkheid belichamen, JK): wij zouden willen dat zij alle voordelen van haar talent, haar know-how, haar leven in de gesloten mannenwereld van de Engelse journalistiek zou combineren met haar nieuwe status als vrouw en zo als uitdagend voorbeeld ons zou voorgaan. Ook al is het onverdraagzaam en kinderachtig zoiets van iemand te verlangen – dat verlangen bestaat. Dat betékent iets, dat dat bestaat. Het betekent dat de emancipatie nog zo ver weg is dat er behoefte bestaat aan voorbeelden; desnoods aan het andere mensen dwangmatig verplichten dat voorbeeld te zijn. Jan Morris is veel te eigenzinnig en te zeer getekend door haar cultuur om zich daar iets van aan te trekken. Ongetwijfeld tot haar eigen geluk en emancipatie.”  (1)

Toen Aletta, Instituut voor Vrouwengeschiedenis, afgelopen dinsdag het project FRAGEN lanceerde, bleek dat het feminisme allesbehalve passé is. Feministen uit drie generaties waren bij elkaar gekomen om de betekenis van spraakmakende teksten uit het verleden te bespreken en te vieren dat die zichtbaar in ons midden blijven. Het was vooral een feest van herkenning, over allerlei grenzen heen.

Begin juni dit jaar vindt in De Balie het eerste TranScreen Filmfestival plaats. TranScreen presenteert zich nadrukkelijk als voortzetting van het Nederlandse Transgender Filmfestival, dat in het eerste decennium van de 21ste eeuw tweejaarlijks werd georganiseerd door Kam Wai Kui. LOVER sprak met Jiro Ghianni, een van de organisatoren van TranScreen, over visie, dilemma’s en toekomst van transgender cinema.

Op 24 januari 2011 had een woordvoerder van de politie in Toronto de euvele moed om publiekelijk te beweren dat “vrouwen zouden moeten vermijden zich als een slet te kleden om te voorkomen dat zij slachtoffer van verkrachting worden.” Daarmee legitimeert hij de nog altijd levende mythe dat vrouwen door hun presentatie zelf verantwoordelijk zijn voor het seksuele geweld dat hen overkomt. Terecht heeft deze uitlating de woede en verontwaardiging van vrouwen gewekt. Beginnend met de inmiddels legendarische Toronto SlutWalk (3 april 2011) waait er een storm van protest door de westerse wereld. Ook Amsterdam krijgt een eigen SlutWalk.

Het staat pas een paar weken op YouTube, maar het is al 350.000 keer bekeken en heeft minstens één krantenkop gehaald. De honderden – vaak negatieve – reacties laten zien dat ze in ieder geval iets raken. Toch hebben ze op facebook al bijna 9000 ‘people who like this”. Onder middelbare scholieren begint het filmpje te circuleren als ‘hilarisch’. Wat bezielt de mannen van “A Manifesto for Conscious Men”?

Sinds de legendarische Judith Butler in 1998 de ''Bad Writing Award' van het tijdschrift Philosophy and Literature kreeg, lijkt er weinig veranderd. Tijdens de onlangs in Amsterdam gehouden conferentie over “Sexual Nationalisms” beklaagden organisatoren zich over onbegrip bij de media. Ondertussen werd op het hoogste academisch niveau gediscussieerd over tot dusver nooit gesignaleerde –ismen, waarbij evenwel de emoties rond het spel van macht en uitsluiting hoog opliepen. Zingt het academisch feminisme zich los van de werkelijkheid?

  'Das Ewig-Weibliche zieht uns hinan.' Zo klinkt de slotregel van Goethe’s Faust. Wat een wonderlijke paradox! Hoe kan iets dat zozeer ‘beperkt houdbaar‘ is, tegelijkertijd eeuwigheidswaarde bezitten? En wat heeft dat ‘Ewig-Weibliche‘ eigenlijk te betekenen? Met vrouw

Aan de vooravond van de tweedaagse internationale conferentie over Sexual nationalisms die op 27 en 28 januari 2011 wordt georganiseerd door het Amsterdam Research Centre for Gender and Sexuality (i.s.m. UvA-Pride) vond in de Amsterdamse Balie een debat plaats over seksueel nationalisme in de multiculturele samenleving. De zaal was afgeladen vol en gespreksleider Jan-Willem Duyvendak zorgde ervoor dat uit het strak gestructureerde programma een bijzonder levendige discussie opbloeide. Een discussie waarin het laatste woord – gelukkig! - nog niet gesproken is.

De afgelopen dagen kwam een aantal kranten met het korte bericht dat Nepal, met het oog op de komende volkstelling in mei, een derde categorie voor de sekseregistratie in het leven geroepen heeft. Die zou, volgens de berichtgeving, “vooral bedoeld zijn voor transgenders”. Uniek in de wereld, voor velen tot de verbeelding sprekend, en toch klinken in Nederlandse transgender kringen ook kritische geluiden.

Na een onbedoelde radiostilte pakken we Elma Drayer’s Verwende Prinsesjes weer op. Het zesde hoofdstuk gaat over de recente hype rond de seksualisering of pornoficatie van onze samenleving. Met haar niet te evenaren talent voor het kiezen van het juiste citaat om een publicatie of een wetenschappelijk