Ik weet nog precies hoe het voelde toen ik als jong meisje voor het eerst Toph Bei Fong op mijn scherm zag. Daar stond ze dan: modderig, klein, maar met een uitdrukking die bergen kan verplaatsen - letterlijk en figuurlijk. Voor het eerst zag ik een meisje in een animatie die niet zacht hoefde te zijn om waardevol te zijn. Geen glitter, geen prinsessenjurken, geen verlegen glimlach. Toph was grof, koppig, onbeschoft - en ik hield van haar. Zij was de eerste die mij liet zien dat vrouwelijkheid ook stoer, luid, koppig en wild mag zijn.

Ik heb geen zin om een boos stuk te schrijven. Ik zit namelijk in een zelfgekozen (en, vind ik, geprivilegieerde) positie. Van kinds af aan voelde ik dat ik geen kinderen wilde en dat is nooit veranderd, alle opmerkingen (‘wacht maar totdat je eierstokken gaan rammelen’) ten spijt. Ik wist wel dat mijn eierstokken niet zouden gaan rammelen en dat is ook niet gebeurd, ook niet nu ik de veertig nader. En ik ben best een tijdje boos geweest op al die ooms, leidinggevenden, collega’s en vriendinnen die maar bleven zeggen dat ik later nog wel kinderen zou willen, alsof je op je 18e, 25e en zelfs 30e of 33e nog niet toerekeningsvatbaar bent. Het meest ergerde ik me aan de mensen die verkondigden dat het ‘gewoon natuurlijk’ was voor vrouwen om kinderen te willen. Ja, die mensen zijn er nog steeds, anno 2025. Alsof vrouwen irrationele diertjes zijn en mijn keuze om geen moeder te worden onnatuurlijk is. Lieverds, ik bepaal zelf wel wat natuurlijk is voor mij.

In haar essaybundel uit 1930 “Geheim Londen” beschrijft Virginia Woolf hoe haar verteller een blik werpt in het hoofd van de mensen die zij passeert op de straten van de wereldstad, nadenkend over “het grootste genoegen van het stadsleven in de winter: het slenteren door de straten van Londen.” Doelloos ronddwalen was een van de favoriete activiteiten van Woolf, die ook in haar dagboeken haar liefde voor het versmelten met een menigte uitgebreid omschreef. Voor verscheidene letterkundigen zoals Janet Wolff is Woolf dan ook de woordenboekdefinitie van de flâneuse, oftewel de vrouwelijke flâneur. Is er echter wel ruimte in de stad van de eenentwintigste eeuw voor deze flâneuse?

Toen ik 37 werd, deed ik mezelf een boormachine kado. Dat had eerder gekund, maar heel rijk was ik tot dan toe niet en ik rekende gewoon op de mensen om me heen die wel zo’n ding hadden. Zo vaak heb je een boormachine toch ook niet nodig? Bovendien zijn er gelukkig veel lieve mensen die graag klussen voor een ander. Vaak zijn dat mannen, trouwens, en die (tenminste, de mannen in mijn omgeving) vinden een beetje boren nog leuk ook. Klinkt als een win-win-situatie... of niet?

Het begon in oktober. Samen met mijn moeder en zusje ging ik naar Sint Maarten. Een week lang zon, zee, strand en vooral heel veel eten. Ik zat in mijn luteale fase en voelde me ontzettend opgeblazen. Het vochtige weer en de vettige hapjes maakten dat mijn lichaam mijn vijand werd. Pas terug in Nederland, en niet in bikini, voelde ik me weer ietsje beter. Al vond ik mezelf nog steeds dik. 

Feminisme krijgt wereldwijd keiharde klappen. Van de afbraak van mensenrechten tot de voortdurende aanval op gendergelijkheid en sociale rechtvaardigheid. Hier kunnen we het niet bij laten. Het is tijd om onze stemmen te laten horen—luider dan ooit. Op 8 maart, Internationale Vrouwendag, staan

De ‘ideale’ woning, het ‘perfecte’ lichaam, het ‘optimale’ aantal vrienden, de ‘juiste’ boeken en het ‘correcte’ vocabulaire: alles draait om status en meetbaarheid. Vaak zijn we zo gefixeerd op het idee dat we alles perfect moeten doen, dat

Sinds 2019 weigeren veel Zuid-Koreaanse vrouwen om nog langer te daten, te trouwen en seks te hebben met mannen. Ze protesteren hiermee tegen de patriarchale normen in het land. Na de presidentsverkiezingen in november vorig jaar waaide deze 4B-beweging ook over naar de VS. In 2018 werd in de Zuid-Koreaanse

Wat doet meer pijn: in je ballen getrapt worden of bevallen? Een belachelijke vraag natuurlijk, weet ook Lisa Loeb. Deze cabaretière, columniste en presentatrice is elke vrijdag als Druktemaker te horen op Radio 1. In haar column van 17 januari 2025 maakt ze zich druk over het onderschatten van

Negenendertig vrouwen zitten gevangen in een kooi diep onder de grond, en geen van hen weet waarom. Zes mannelijke bewakers zien erop toe dat de vrouwen elkaar niet aanraken en serveren op willekeurige tijden armzalige maaltijden. De veertigste vrouw – een jong meisje – heeft als enige geen herinneringen aan een wereld buiten de kooi. Jacqueline Harpmans post-apocalyptische roman Ik die nooit een man heb gekend is bijna 30 jaar na verschijning opnieuw uitgegeven en vertaald door Uitgeverij Orlando, en heeft bij de lezer uit de 21e eeuw een breder publiek gevonden dan dat het ooit heeft gehad. Waar is dit aan te danken?

Vandaag is de laatste dag van de 16 Days of Activism against Gender-Based Violence. Met deze jaarlijkse campagne schenken de Verenigde Naties aandacht aan de pandemie van seksueel geweld tegen meisjes en vrouwen. Ook in Nederland zijn de percentages schrikbarend.

Ik hoor gelach achter me in de zaal. Op het doek is te zien hoe personage Anora door drie mannen wordt klemgezet en vastgebonden. Tranen rollen over haar wangen als ze schreeuwt om hulp maar niemand doet iets. De mannen grappen dat Anora een tough cookie is, omdat ze een van hen een gebroken neus heeft